Dubbeldammetjes in China dag 6, Kaifeng + reis naar Luoyang

Dat mensen een wenkbrouw optrekken als ze ons als gezin zien lopen in Nederland zijn we natuurlijk al gewend. Twee blanke mensen met twee Chinese meiden. Dat zien we zelf niet meer. Marjon's vader zei ooit " weet je wel dat mensen jullie nakijken"? Toen we een keer samen een paar dagen weg waren. Nee, dat valt ons al lang niet meer op. Soms vragen mensen ons naar- of wijzen ons op onze Chinese dochters; dan denken we; ooh ja ze zijn Chinees, dat is waar ook. We hebben dat zelf niet in de gaten. Norah-lyn en Rosalie zijn gewoon onze dochters. De twee liefste dochters ter wereld. En ja, ze zijn toevallig in China geboren!

Maar nu in China gebeurt er nog wat anders. Twee prachtige meiden, vrouwen bijna, met een Chinees uiterlijk lopen hier door de stad. Met (voor Chinese begrippen) ietwat afwijkende kledingstijl. Tommy hillfiger shirt met korte spijkerbroek en (volgens mij veel te gewaagd) rood jurkje. En dan lopen daar twee blanke ouders bij. wanhopig de boel bij elkaar te houden en een richting in te dirrigeren. Dat levert minimaal vragende blikken op. Maar vaak ook vragen in woord en gebaar. In het Chinees! Zowel Rosalie als Norah-lyn hebben al veel vragen in het Chinees gesteld gekregen. Maar helaas (of misschien wel gelukkig) konden ze de vragen niet verstaan. Laat staan beantwoorden.  

Nog spannender werd het afgelopen zondag. Ik was alleen met Norah-lyn het olympisch stadion (Het Vogelnest) aan het bewonderen. En we wilden bij een kraampje een ijsje kopen. Het oude baasje dat de ijsjes verkocht leek zich eerst even te bedenken en begon toen vragen aan Norah-lyn te stellen in het Chinees op een hele serieuze toon. Later bedacht ik me dat het voor hem best raar moet zijn overgekomen; een blanke man van middelbare leeftijd met zo'n jong meisje alleen. Ik vermoed dat hij gevraagd heeft aan Norah-lyn of alles wel goed met haar gaat.

We reizen vandaag naar Luoyang. We nemen afscheid van ons mooie hotel zonder rioollucht in de badkamer, met niet verstopt toilet, met handdoeken zonder bruine vlekken. Ja we waren echt blij met dit 2e hotel. 

Eerst doen we nog gauw even een tempel op adviesvan Lily. Maar die beginnen best op elkaar te lijken. Het meest favoriete deel van deze tempel was het winkeltje waar een schilder en een kaligrafeur? Kaligrafieter? (iemand die kaligrafeert) bezig waren. Nie t om hun werken, maar vooral omdat daar airco was. Onze pubers toonden ineens interesse voor kunst. Nou ja ze 'hingen'  er omhee. Daarna hebben we nog gauw wat gewinkeld.

Om 14.00 rijdt de bus ons naar het station. We willen snel inchecken om zo op tijd klaar te staan als de hogesnelheidstrein arriveert. Maar helaas...uit de kofferscans blijkt dat ergens in onze groep zich een mes in de bagage bevindt en een te grote bus scheerschuim. Maar ja welke koffer? Er staan een slordige 50 koffers en tassen in de stationshal die allemaal gescand zijn, en in 1 of 2 ervan zit iets wat niet mee mag. Het mes is gauw gevonden en een paar jongens laten hun scheerschuim zien. 1 ervan levert hem in bij Lily. Maar een bewaker heeft ook de anderen gezien. Nu moet iedereen zijn scheerschuim inleveren! Dat worden straks dus allemaal baardige pubers in de groep.

De trein vertrekt stipt op tijd. We flitsen in krap 1 uur, 200 km weg. De groep zit verspreid over de treincoupe's. Dus Lily kan ons niet waarschuwen als we uit moeten stappen. Maar gelukkig heeft iedereen de instructies goed begrepen en staan we kompleet op het perron van Luoyang. Een bus brengt ons naar het hotel.

Het hotel is weer prima....tot we de matrassen proberen. Ik liet me er op vallen en ik veerde niet eens terug. Het deed bijna zeer. Eigenlijk zijn ze allemaal hard geweest tot nu toe, maar niet zó hard. Ik claim direct wat extra biertjes vanavond om in slaap te komen! 

We dineren vanavond met twee andere families en Lily. Lily eet voor het eerst mee. Zo komen we eindelijk tot een (min of meer) persoonlijk gesprek. Dat is erg leuk. Zo kan ze wat vertellen over haar gezin, haar familie, het schoolsysteem en zelfs een beetje over de Chinese politiek. 

Na het eten lopen we met een paar volwassenen nog even het stadje (nou ja stadje; 4 miljoen inwoners) in. De kinderen gaan met z'n allen op één vd kamers chillen. We komen in een bier-markt terecht. Een combi van een supermarkt en en café. Ideaal. 1 wand is voorzien van zo'n 20-25 M koelcel, met allemaal verschillende soorten bier. Tientallen soorten. De rest van de tent is café. Je loopt langs de koelcellen, gooit je boodschappenmandje vol met flesjes, rekent bij de bar af, vraagt bij het afrekenen of ze de lekkernijen willen openen voor je en je zoekt een plekje in het café. De jaren 80-hits doen de rest. Zo eindigt een saaie dag in een hele leuke avond...