Dubbeldammetjes in China dag 5, naar Kaifeng

Vandaag is een reisdag. We reizen van Beijing naar Kaifeng. We vertrekken om 11.30 tot die tijd kunnen we winkelen, joepie....

Ons hotel staat vrijwel in het centrum. Dus gewoon de hoek om en daar is de winkelstraat. Ideaal volgens Marjon! We slenteren door de winkelstraat die aan het einde vanzelf overgaat in de huttong (Chinese sloppenwijk). We krijgen zo een beeld van de armoede hier. De verschillen zijn groot. Als je de auto's bekijkt die hier rijden, dan zou dat een prima weergave van Nederland kunnen zijn. Maar als je dan de huttong ernaast ziet, dan is het verschil erg groot.

In een van de winkelstraten is de bestrating weg. Die is er gewoon niet. We lopen op afgegraven grond met kuilen en bulten van heb ik jou daar. Voor de vorm is er wel een soort doek/tapijt overheen gelegd,  maar dat herken je haast niet meer. Op de putdeksels zijn matten en dekens gelegd tegen de rioollucht (net als wij zelf in onze hoteldouche doen met de hotelbadslippers).

En uiteraard moet er van alles van alles gekocht worden. "komt altijd van pas ".

Om 11.30 rijden we naar het station van Beijing. Lily heeft een wachtruimte voor ons gereserveerd. "Da's niet zo druk" zei ze. Maar het begrip 'druk' betekent bij Lily iets anders dan bij mij. We komen in een grote ruime soort stationshal terecht waar banken staan voor een paar honderd zitplaatsen. En die zijn op het laatst allemaal vol. En dan staan er ook nog heel wat mensen. Neem daarbij een omroepinstallatie waaruit onphoudelijk een Chinese vrouwenstem klinkt met informatie die wij toch niet verstaan en combineer dat met de Chinese drang naar (makkelijk schoon te maken, maar vooral galmende) plavuizen en tegels. Dat bij elkaar levert een best 'drukke' omgeving op. Maar het kan dus blijkbaar erger...

We sjezen met een gangetje van 300-310 km/hr door het Chinese landschap. En met ongelooflijk comfort. Geluiden of bewegingen zijn nauwelijks merkbaar. We zien veel bouwplaatsen. Vooral torenflats in aanbouw. Tientallen, misschien wel honderden. Maar ook veel bruggen en wegen. Ongelooflijk om te zien hoe dit land in beweging is. Lily vertelt ons dat als je hier een appartement koopt, je dat voor 70 jaar koopt. Daarna vervalt het aan de staat. Dan kunnen ze weer wat nieuws neerzetten. Misschien wordt er daarom ook zoveel nieuw gebouwd. 

In Zhengzhou stappen we over in de bus die ons naar ons hotel in Kaifeng brengt. 

Na een korte stemming  wordt besloten dat iedereen zelf een restaurant zoekt. Of is het stiekem een test van Lily? We komen niet verder als de hotellobby.  Er blijkt een restaurant op de 2e verdieping. Opgelost dachten we. Alleen spreken ze daar geen Engels.  Nu wordt het spannend. Er wordt een tablet met plaatjes onder onze neus geschoven,  maar daar kun je niet uit opmaken wat er in zit. We denken iets van maag en nieren te horen. We proberen nog een vertaal-A4tje met gerechten in het Chinees en Nederlands, maar die snappen zij weer niet. Zelfs google translate begrijpen ze niet. Het enige wat ze begrijpen is bier. Voor mij was de maaltijd al geslaagd, maar er moest toch ook nog wat te eten komen. Uiteindelijk bestellen wat wat gerechten en hopen er maar het beste van. Maar dat blijkt ongegrond. Er komt geen enkel lekker gerecht op tafel. De witte rijst en de losse pinda's worden uiteindelijk nog het meest gegeten. Morgen weer lekker veilig met Lily mee!