Dubbeldammetjes in China dag 19, vrije dag in Yangshuo

De meiden gaan zwemmen, met alle andere puberende jong-volwassenen.

Wij besluiten een scooter te huren. Na wat gesteggel over een paspoort en borg (die ik beiden niet af wil geven) kunnen we op  pad. Tot verdriet van Marjon is het een scooter die op brandstof rijdt. 90% van de scooters die wij in China zien rijden (en dat zijn er erg veel) rijden elektrisch. Maar die hebben slechts een bereik van 25km. Daar redden wij het niet mee, een hele dag. Deze heeft een bereik van 80km.

We rijden nog even een proefrondje  het parkeerterrein en dan mengen we ons in de continue chaos op de weg. Het scootterrijden went snel en gelukkig rijdt niemand hier hard. De officiële snelheid is in de bebouwde kom 30km. Dat moet ook wel,met al die rare reflexen van de lokale chauffeurs. Eigenlijk is het zaak om alle obstakels te ontwijken. Verder hoef je nergens naar te kijken. Het maakt niet uit op welke rijbaan je rijdt, het maakt niet uit of je met het verkeer méé of er tegenin rijdt, het maakt niet uit of je onverwachts je richting verandert, het maakt niet uit of je richting aangeeft, je hoeft je niet aan stoplichten te houden…..eigenlijk doe je gewoon wat je wilt en wat je het beste uitkomt maar je zorgt dat je alle obstakels ontwijkt. Of dat nu een ander voertuig is of een wandelaar of iets wat vast zit aan de grond, je rijdt er omheen.

We rijden wat door de omgeving en zoeken wat uitzichtspunten op die op het plattegrondje staan die we bij de receptie hebben gekocht. We rijden door dorpjes en over weggetjes die we anders nooit zouden hebben gezien. In de dorpjes worden we goed in de gaten gehouden. Alswe bij een rivierbedding aankomen zien we ookprecies tot hoe hoog het water soms komt te staan. In de bomen hangt tot hoog het plastic in de takken. Als je dit ziet zou je denken dat hele rivier vol met plastic drijft. En misschien is dat ook wel zo.

In de loop van de middag brengen we de scooter terug. Norah-lyn is nogal teleurgesteld. Als ze uit het zwembad terug komt. Er is dan te weinig tijd om nog een stukje te gaan rijden.

Om 16.00 vertrekken we naar een mooi uitzichtspunt hoog in de bergen. Na eerst een busrit en daarna een korte klim hebben we een prachtig uitzicht over een dal met een rivier en aan beide zijden hoge karstgebergten. Er is een plateau van 3-4 verdiepingen waarvan de bovenste beredruk is, en de andere verdiepingen helemaal niet.Iedereen wil bovenop staan, terwijl het voor het uitzicht helemaal niet uitmaakt. Op de bovenste verdieping zit een fotografe die vanaf een trapje foto’s maakt van iedereen die dat wilt en daarvoor wil betalen. Maar deze mevrouw dirigeert vanaf haar trapje met een grote megafoon iedereen weg bij het mooiste punt om foto’s te maken,zodat zij haar klanten daar kan positioneren. Het is mooi om te zien dat van onze groep (nuchtere Nederlanders) niemand zich daar weg laat sturen, ondanks het verbale geweld.

Op de terugweg stopt de bus nog even aan de andere kant van de bergketen om foto’s te kunnen maken van de ondergaande zon. De chauffeur rijdt weer ouderwets als een malloot. Haalt in op een weggetje waar je elkaar amper kunt passeren. We geven ons er maar aan over.

Na terugkomst in het hotel lopen we met zo’n 16 mensen en pubers het stadje in. Het is er weer enorm druk. We moeten ons door de menigte heen persen om bij het restaurantje van gisteren te komen. Ik vind het gaaf om te zien wat een leven er (ook ’s avonds laat nog) in zo’n stad zit. Hoeveel mensen er nog bezig zijn om handel te drijven. De sauzenverkoper die met drie mannen in romeinse kleding een show op staat te voeren hoe hij handmatig die sauzen bereidt, onder begeleiding van muziek. De noodelmaker die zijn deeg om een grote metalen haak slaat aan de zijkant van zijn winkeltje en vervolgens de halve straat gebruikt om hem uit te rekken (zodat iedereen MOET wachten en naar zijn ‘handwerk’ moet kijken), om de deegstreng vervolgens weer doodleuk te halveren door hem in het midden opnieuw om de haak te slaan en het hele riedeltje weer opnieuw uit te voeren. De zilversmid die de hele avond bezig is om een staaf zilver op zijn aambeeld (die toevallig in zijn deuropening staat) in een vorm te smeden waardoor er een armband van gemaakt kan worden. De 10-15 dames die midden in de hoofdstraat (en dus in de drukte) allen 1 type jurk verkopen en die zelf ook dragen. De hele voorraad jurken die ze verkopen hangt in een klein kledingrek dat acht) er hen staat en dat houden ze angstvallig vast. Bang om in deze drukte een jurk kwijt te raken aan niet betalende klanten. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Al die winkeltjes zijn kleine vierkante winkeltjes (zeg 4x4 M) zonder gevel. Veel van de winkeliers proberen in de opening van hun winkeltje de aandacht te trekken van iedereen die voorbij schuifelt.

We eten weer voor een schappelijke prijs pizza’s bij het restaurantje waar we gisteren met zijn 4-en zaten. Volgens mij moesten we voor ons 4-en 50 euro afrekenen waarvan de helft drank was. Bier is hier wel duur. Een flesje bier kost gemiddeld 5 euro. Het merk maakt eigenlijk niets uit. Na het eten lopen we gezamenlijk terug. We sluiten weer een dag af met veel indrukken en avonturen.