Dubbeldammetjes in China dag 9, Fietsen op de stadsmuur en reis naar Chengdu
We moeten vroeg op, want we gaan fietsen op de stadsmuur van Xi an. 8.00 vertrekken we uit het hotel. We gaan met de stadsbus naar de oostelijke poort. En om 9.00 stappen we op de fiets. Mountainbikes zijn het. En das maar goed ook want we rijden op een soort bazaltblokken. Zo'n grote zwarte steen van 30-40 cm. De schrik van iedere schipper. De Muur waarop we rijden is 10-12 M hoog en ik schat ook ong. zo breed. Indrukwekkend ! En 16 km lang! Ik denk dat die lengte vooral in Marjon's hoofd is gaan zitten (gecombineerd met de eindtijd van 10.30 die we met Lily hebben afgesproken) want na de start van de tocht heb ik haar nooit meer terug gezien. Als een speer ging ze er vandoor, terwijl ik (al fotograferend) wanhopig probeerde het gat steeds dicht te rijden. Maar ik kreeg haar niet eens meer in het zicht. Wel jammer dat ze alle waterflesjes én de portomonai bij zich had. Bij 35-40 graden 16 km over klinkers hobbelen zonder water is best een uitdaging.
Ik fiets uiteindelijk samen met John op. Iemand uit onze groep. Hij blijkt ongeveer hetzelfde fotografeer-fiets ritme te hebben. We staan op dezelfde plekken stil om foto's te maken. Gelukkig geeft hij me zijn laatste waterflesje. Ik denk ook uit medelijden omdat mijn familie me zonder water heeft achtergelaten!
Bij de 3e van de 4 poorten komt er een klein meisje (ik schat 10 jr) naar me toe en geeft me een ansichtkaart met wat Engelse zinnetjes erop. En ze vraagt of ze met me op de foto mag (alles in gebarentaal wel te verstaan). Nu worden we al twee weken lang gefotografeerd. Soms stiekem, soms ook pontificaal. Dus daar kijken we niet zo meer van op. Maar dit meisje geeft me een ansichtkaart. Eerst denk ik dat ik mijn handtekening moet zetten, dus ik vraag haar om een pen. Maar dan komt er een begeleider aangesneld en die zegt in gebrekkig Engels dat het een cadeau is (a gift). Dus ik probeer me in nog gebrekkiger Engels te verontschuldigen dat ik het vervelend vindt dat ik geen cadeautje voor haar heb. Maar dat is geen probleem begrijp ik, een foto is voldoende. Op de valreep komt het meisje toch nog met een programmaboekje aan, wijzend op een leeg plekje. Daar schrijf in mijn beste Engels in dat ik heel erg blij ben met haar cadeau. Mijn dag was alweer goed. Gelukkig waren Rosalie en Norah-lyn er niet bij want die hadden me terplekke finaal de grond in geboord om mijn Engels. Daar zijn al redelijk wat voorbeelden van te noemen, helaas. Ze vergelijken me al met Lois van Gaal.
Precies om 10.30 zijn we rond. Lily staat ons op te wachten bij het beginpunt. John zag haar gelukkig staan, ik was haar al voorbij en aan mij 2e ronde begonnen.
Die middag reizen we weer met de Chinese HSL naar ons volgende hotel in Chengu. Gelukkig zitten we nu wel weer bij elkaar in 1 coupe.
